ROZDZIAŁ 7. GRANICA SNU

       Obudziła się obolała i spragniona. Co za noc - pomyślała. Chyba musiała mieć jakieś okropne koszmary, ale nic nie pamiętała. Na szczęście. Jeszcze tego by jej brakowało, żeby wspominała i roztrząsała nocne mary. Wystarczyło to, że każdego ranka budziła się z myślą, że mamy już nie ma i w dodatku, że aktualnie coś irytującego pykało w jej pokoju. Jednakże tak milusio się leżało w tym łóżku mimo bólu, tak cieplutko, tak leniwie. Nie chciało jej się zwlec, a ojciec jej wybaczy jak jeden dzień nie pójdzie przez lenia do szkoły. Na zewnątrz z pewnością było mroźno, a szkoła nie zając, nie ucieknie przecież. Dzień wolny, to nie żadna katastrofa, nikt przez to nie umrze. Właśnie. Umrzeć... Śmierć... Kaktus mamy umarł wczoraj. To takie okropne.

       Otworzyła oczy, by spojrzeć na niego, ale zauważyła coś, czego nie oczekiwała. Łóżko, na którym leżała, a które nie należało do niej, miało miejsce w szpitalnym pokoju. Miała właśnie widok, leżąc na boku, na fragment białej ściany, szafkę przy łóżku i okno, za którym roztaczała się spokojna mroźna księżycowa noc i za którym widziała ciemnowłosego mężczyznę, siedzącego na drzewie. Heh... No dobrze. Zwariowała i leży w zakładzie psychiatrycznym, ale to jeszcze nie koniec świata. Chyba... - Pomyślała dziwnie szczęśliwa. Oznaczało to, że zaczynała panikować gdzieś w głębi serca.

       Czarnowłosy, z troską wymalowaną na twarzy, uśmiechnął się, widząc, że na niego patrzy. Miał taki miły uśmiech, mimo że sama jego postać, czarne włosy, czarny ubiór i to, że jest na drzewie w mroźną noc, przerażało. Jednakże ten miły dla duszy uśmiech wyparł wszystko inne i tonęła w błogim nastroju znów przysypiając. Walcząc jednak z sennością, patrzyła zaciekawiona na niego. Miała przedziwne wrażenie, że go zna, choć była pewna, że nie uczęszcza do jej szkoły. Nie widziała go zbyt wyraźnie przez słabą poświatę, ale nikt nie miał takiego stylu i takich włosów. Hm...Chłopak przesłał jej całusa na odległość i zniknął z jej pola widzenia, zeskakując z drzewa.

       Świetnie - pomyślała zawiedziona, mimo że przed oczami nadal miała ten uśmieszek. Miejmy nadzieję, że to mi się tylko śni. Rano się obudzę w swoim łóżku, w swoim pokoju, a na biurku zauważę uschniętego kaktusa i nic więcej. Nic mnie nie zaskoczy, chyba że jakaś jedynka za nieprzygotowanie się. Właśnie. Na sto procent to sen. Nie istnieje żaden powód, przez który wylądowałabym w psychiatryku, poza tym z pewnością nie śniłabym o spokojnej nocy i chłopaku, ale o jakimś sztormie i połykającym mnie lewiatanie. 

       Z pewnością... - Powtarzała sobie w myślach jak jakąś czarodziejską mantrę, jak jakieś zaklęcie chroniące. Czymże mogła być ta scena, jeśli nie snem? Sny potrafią być równie piękne, jak i przerażające. Potrafią też być również bardzo realistyczne i zwodnicze, tak, że nie wiemy, gdzie zaczyna się granica snu, a gdzie jawy. Ważne jednak, że czasem pokazują nam ukrytą prawdę, albo zajmują nasze myśli, dając do myślenia i koją ból rzeczywistości, niestety na krótką chwilę. 

       Zmęczona i obolała Aniela zasnęła w swoim śnie. Z pewnością...